Μία και μόνη ερώτηση.
Ανάμεσα σε μυρωδάτους ταξιτζήδες που σε κλέβουν στα
ρέστα, δημοσιογράφους που ακολουθούν ξεδιάντροπα μια γραμμή για να κρατήσουν τη
δουλίτσα τους, "αγανακτισμένους" που χαλάρωσαν, φασιστάκια που
βγάζουν το άχτι τους δέρνοντας κάτι κακομοίρηδες στο κέντρο επειδή δεν τους
παίρνει να κατέβουν στα Κάτω Πατήσια, αριστεριστές που επαναστατούν
διαδικτυακώς, χουλιγκάνους που κρατιούνται απελπισμένα από τη μόνη νόμιμη πρέζα
του έθνους και σε έναν πρωθυπουργό που δυστυχώς δεν είναι ούτε στο ελάχιστο
καλός ψεύτης ο μέσος εμείς που δεν πιστεύει στη καφρίλα αλλά νιώθει τις
φαντασιώσεις του να ενδίδουν όλο και περισσότερο σ' αυτήν, τι μπορεί να κάνει
για να προφυλαχθεί;
Όποιος απαντήσει πειστικά, πιθανότατα είναι ο Διάβολος.
H κρίση βλέπετε έχει "γεννήσει" πολλούς
"ειδικούς". Που βγαίνουν και δηλώνουν σε - και καλά - σοβαρά άρθρα
για τα "κοινά" πως "φταίει αυτό", "φταίει
εκείνο", "φταίει ο έλληνας που καλοπέρναγε τη δεκαετία του
80-90" (μα κάποιοι τον δίδαξαν σ' αυτή την τακτική),
"φταίει ο έλληνας που τους ψήφιζε" (μα
κανείς δε μιλάει για τους εκβιασμούς των συνδικαλιστικών ομάδων όπου ο πρόεδρος
- κομματόσκυλο σου έλεγε ή ρίχνεις το ψηφοδέλτιο που σου δίνω ή πέρνα από το
λογιστήριο), "φταίει ο έλληνας που ήταν από παλιά
υποκριτής" (τι καλύτερο να είσαι όταν ο
πιο «θρυλικός» πρωθυπουργός σου είναι ένας μοιχός εβδομηντάρης;)
και βάζουν, δίχως πολλές φορές να το αντιλαμβάνονται, τον κόσμο στη διαδικασία
αναζήτησης εχθρών. Που αν υπάρχουν πραγματικοί εχθροί της συλλογικότητας
που αναζητάμε, είναι αυτοί οι ίδιοι, περισσότερο από τον οποιονδήποτε. Πάρτε το
χαμπάρι κύριοι: η ηθική δεν συμβαδίζει με τον πολιτισμό.
Να με συμπαθάτε εσείς που ακόμη πλατσουρίζετε σε κάποιες
παραλίες.
Υ.Γ.: Ο τίτλος του κειμένου παραπέμπει στον
Arnaud Amaury, λεγκάτο του Πάπα. Είναι η απάντηση που έδωσε όταν, μετά την
κατάληψη της Bezier το 1209, και λίγο πριν την επικείμενη σφαγή των απίστων. ρωτήθηκε
πώς θα ξεχωρίσουν τους αιρετικούς από τους άλλους κατοίκους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου