Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Gloria (2013) ( * * * ½ )


Οι ρόλοι για μοναχικούς, μεσήλικες άνδρες σε κρίση πληθαίνουν. Ο Πατσίνο και ο Ντε Νίρο μπορούν να δίνουν «ρέστα» σε τέτοιους, μέχρι να αποσυρθούν δια παντός. Οι γυναίκες ηθοποιοί πάλι… όχι και τόσο – ένα ακόμη επιχείρημα για όσες διακηρύττουν το αχανές της θηλυκής ιδιοσυστασίας: ακόμη και οι κάμερες αποδεικνύονται λίγες απέναντι της. 

Από την άλλη όμως, κυρίες μου, δεν είμαστε κι αχάριστοι. 

Απόδειξη: Άντρες οι σκηνοθέτες εκείνοι που ολοκλήρωσαν διαμάντια, φιλμάροντας μια γυναίκα. Ο Τζον Κασσαβέτης, στο «Μια γυναίκα εξομολογείται». Ο Γούντι Άλεν στη φετινή «Θλιμμένη Τζάζμιν». Και ο Σεμπαστιάν Λέλιο στη «Γκλόρια», ίσως ένα ελάσσων φιλμ σε σχέση με τα δυο προαναφερθέντα, αλλά με ιδιαίτερες αρετές. 

Με κυριότερη, τη πρωταγωνίστρια του. Παουλίνα Γκαρσία τη λένε, πρώτη φορά την είδα στη μεγάλη οθόνη και, να σας πω την αλήθεια, μια ζημιά την έπαθα. Μιλάμε για ερμηνεία που αφήνει πίσω οτιδήποτε έχω δει φέτος σε επίπεδο γενναιότητας, ακρίβειας και ευαισθησίας. Η Γκλόρια του τίτλου είναι 58 χρονών, χωρισμένη και μόνη. Περνά τον ελεύθερο χρόνο της σε βραδιές εργένηδων στο αγαπημένο της μπαρ, μέχρι που συναντά τον Ρονάλντο, 65αρη με κοιλίτσα (την οποία καλύπτει μ’ έναν γελοίο κορσέ), γλυκύτατο αλλά και εξαρτημένο από τις κόρες του, και την πρώην σύζυγο του. Κακός συνδυασμός, αλλά εκείνη δεν ξέρει πότε θα έχει την ευκαιρία να προσπαθήσει ξανά. 

Αρνούμενος όμως να επιτρέψει έστω και μια πινελιά υστερίας στο πορτραίτο της, ο Λέλιο αφήνει το μύθο να εξελιχτεί με μια ραθυμία που μας επιτρέπει να διαβάσουμε ό,τι απαιτείται, και να θαυμάσουμε ένα συγκλονιστικό, στην ακρίβεια του, πορτραίτο: η Γκαρσία κουβαλά την ηρωίδα της σε κάθε ανεπαίσθητο νεύμα, σε κάθε της ρυτίδα. Και όταν ξεγυμνώνεται μπροστά στη κάμερα, βλέπεις όλη εκείνη την αβεβαιότητα μιας γυναίκας που διεκδικεί μια ζωή εκ του μηδενός, ενώ η δική της πιθανότατα να βρίσκεται κοντά στο τέλος. Καιρός για δάκρυα μπορεί να υπάρχει λοιπόν, όχι όμως και χρόνος για καθηλωτική μιζέρια. Η Γκλόρια ούτε υπομένει, ούτε γονατίζει. Και η ελπίδα που ο χορός της χαρίζει, είναι μια διακήρυξη αξιοπρέπειας από τις λιγες.

7 σχόλια:

  1. Δηλαδή η Αντέλ δεν έδωσε ερμηνεία γενναία, ακριβή κι ευαίσθητη, σκληρόκαρδε ερωτύλε μεσήλικων κορασίδων;

    Αχιλλέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εχω την αίσθηση πως η Γκαρσια δεν χρειαζόταν κάποιον να την πάει εκεί. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι να σου πω, λογική μου μοιάζει η αίσθησή σου δεδομένου ότι η άλλη ήταν μόλις 18-19 στα γυρίσματα και μια κάποια καθοδήγηση τη χρειαζόταν σίγουρα. Αλλά δε συγκρίνω τις δύο σαν ηθοποιούς γενικά, για τις συγκεκριμένες ερμηνείες μιλούσα. Και φυσικά τα εύσημά μου πάνε πρωτίστως στον Κεσίς, οι ερμηνείες είναι και δουλειά του σκηνοθέτη.

    Ελπίζω να μη μου βγεις σκληρόκαρδος κι εσύ, δε θα το αντέξω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. As luck would have it, στρώνομαι τώρα να γράψω κείμενο για την Αντέλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τσέκαρε κι εμένα στα Βλέμματα. Και πρόσεχε μην με πληγώσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σ'εχω τσεκάρει μωρο μου, δεν ήθελα να σε πληγώσω :P
    Θελω χρονο να σου απαντησω εσενα ρε γαμωτο και που να τον βρω. Θα τον βρω ομως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αυτά, λέει, σας άρεσαν:

Ετικέτες