Δυο κατηγορίες λέξεων μου γυρίζουν πραγματικά τ' άντερα. Αυτές που μου υπενθυμίζουν πως ανήκω κάπου, έστω και κατά τύχη (π.χ. "παράδοση") και αυτές που, όταν εκφέρονται, προϋποθέτουν ετσιθελικά πως ο απέναντι τις στερείται και πως αυτός που τις εκφέρει, τις διαθέτει, ως αξία, στο έπακρο, άρα λειτουργούν προσβλητικά όσο δε παίρνει (οι λέξεις "σεβασμός" και "ήθος" είναι καλό παράδειγμα). Προφανώς πρόκειται για προσωπικές διαστροφές, όχι για κάποιο "δόγμα" που θα μπορούσα να υπερασπιστώ με πλήθος επιχειρημάτων. Εγώ είμαι έτσι. Υπάρχει και μια τρίτη παραλλαγή που συνδυάζει και τα δυο. Λέξεις σαν το "μεράκι" και "φιλότιμο", ακραιφνώς "ελληνικής" καταγωγής που περιγράφουν, υποτίθεται τα χαρίσματα της μεγάλης μας φυλής και πλέον βρωμάνε υποκρισία και κουκουλωμένο μίσος. Μεταφραστική διαστροφή μου, κι αυτή.
Αυτό πάντως που δεν είναι προσωπική μου άποψη αλλά θλιβερό γεγονός είναι πως ολάκερο αυτό το λεξιλόγιο αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των εχθρών της οποιασδήποτε ομορφιάς που απέμεινε σ' αυτή τη ρημαγμένη γη. Δεν έχει κανένα νόημα να αναφέρω πως στο τόπο του Αριστοφάνη μπουζουριάζεσαι για internet-ική σάτιρα, γιατί αυτό θα προϋπέθετε πως υπάρχει μια (εδώ κι αν γυρίζουν τ' άντερα) "γενετική συνέχεια" των "αρχαίων ημών" με τους σημερινούς συντοπίτες μας. Απ' ότι φαίνεται αρκεί ένα μαχαίρι κι ένας λοστός για να πειστούν και οι άπιστοι.
Όταν, για όλους τους λόγους που προανέφερα και μασκάρεψα, δεν ξεφυσώ από την προσπάθεια μου να αποφύγω κάποια κρίση πανικού, ακούω μουσική, απολαμβάνω ταινίες, μαγειρεύω εξαίσιες μακαρονάδες, παρενοχλώ τη λατρεμένη μπέμπα μου και ξεφυλλίζω εφημερίδες. Αυτό το τελευταίο το προτιμώ - χίλιες φορές από το να χαζεύω ειδήσεις στο διαδίκτυο. Κάτι έχει το ρημάδι το χαρτί, μια νανο-μυσταγωγία που δε θα θελα να εκλείψει. Πάνε δυο εβδομάδες που διάβασα στα ΝΕΑ γι αυτό το νέο είδος πιθήκου που ανακαλύφθηκε στην Αφρική, "για δεύτερη φορά μέσα σε 28 χρόνια". Οι ντόπιοι (για την ακρίβεια, οι Κονγκολέζοι, μιας και ανακαλύφθηκε στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) τον αποκαλούν "Λέσουλα". Οι δε επιστήμονες που τον αναγνώρισαν τον χαρακτηρίζουν "ντροπαλό και ήσυχο". Πάνε δυο εβδομάδες κι ακόμα να ξεχάσω τα μάτια του. Έχω χρόνια να ανακαλύψω ένα τόσο ευαίσθητο βλέμμα στους ομοεθνείς μου.
Να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα πολύ να γνωρίσω καλύτερα το Λέσουλα. Να του μιλήσω για τη ζωή μου τα τέσσερα, τουλάχιστον, τελευταία χρόνια. Για το τι σημαίνει να ζεις εδώ. Να προασπίζεσαι έναν μικρόκοσμο που όλο και στενεύει. Να φωνάζεις, από τη μια, για όσα σε περιορίζουν, κι από την άλλη να "κόβεις" ερευνητικά τον διπλανό σου που ενδέχεται και να σε μαχαιρώσει αν αυτά που λες δεν του πολυαρέσουν. Να κρατάς έξω από το σπίτι σου τη θλίψη για να προφυλάξεις ό'τι αγάπησες περισσότερο. Και μόλις ανοίγεις την πόρτα, να λούζεσαι την αμόλυντη κακία ενός λαού που έμαθε να ενώνεται μονάχα δια της εχθρότητας. Μετά, αφού βαρεθώ με τα "κοινωνικά", να του αραδιάσω σκέψεις όμορφες κι άσχημες, σφηνωμένες στο σεντούκι των περιστάσεων, που μαζεύονται χρόνια για να προφυλάξουν τους αποδέκτες τους. Δηλαδή, τους φίλους που απομακρύνθηκαν, τους φίλους που απομάκρυνα και το ασπάστηκαν, τους δικούς μου που καλό θα ήταν να μην τους ζορίσω πολύ γιατί έχουν κι αυτοί τα δικά τους, και κανα δυο άλλους. Στο τέλος θα απέμεναν οι πιο κρυφές κουβέντες. Αυτές με αποδέκτη εμένα τον ίδιο.
Και ο Λέσουλα θα στέκεται απέναντι μου μ' αυτά τα μάτια που μοιάζουν να αφουγκράζονται όλη τη θλίψη του κόσμου. Το μόνο που λείπει εδώ είναι κάποιος να σε ακούσει.
Να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα πολύ να γνωρίσω καλύτερα το Λέσουλα. Να του μιλήσω για τη ζωή μου τα τέσσερα, τουλάχιστον, τελευταία χρόνια. Για το τι σημαίνει να ζεις εδώ. Να προασπίζεσαι έναν μικρόκοσμο που όλο και στενεύει. Να φωνάζεις, από τη μια, για όσα σε περιορίζουν, κι από την άλλη να "κόβεις" ερευνητικά τον διπλανό σου που ενδέχεται και να σε μαχαιρώσει αν αυτά που λες δεν του πολυαρέσουν. Να κρατάς έξω από το σπίτι σου τη θλίψη για να προφυλάξεις ό'τι αγάπησες περισσότερο. Και μόλις ανοίγεις την πόρτα, να λούζεσαι την αμόλυντη κακία ενός λαού που έμαθε να ενώνεται μονάχα δια της εχθρότητας. Μετά, αφού βαρεθώ με τα "κοινωνικά", να του αραδιάσω σκέψεις όμορφες κι άσχημες, σφηνωμένες στο σεντούκι των περιστάσεων, που μαζεύονται χρόνια για να προφυλάξουν τους αποδέκτες τους. Δηλαδή, τους φίλους που απομακρύνθηκαν, τους φίλους που απομάκρυνα και το ασπάστηκαν, τους δικούς μου που καλό θα ήταν να μην τους ζορίσω πολύ γιατί έχουν κι αυτοί τα δικά τους, και κανα δυο άλλους. Στο τέλος θα απέμεναν οι πιο κρυφές κουβέντες. Αυτές με αποδέκτη εμένα τον ίδιο.
Και ο Λέσουλα θα στέκεται απέναντι μου μ' αυτά τα μάτια που μοιάζουν να αφουγκράζονται όλη τη θλίψη του κόσμου. Το μόνο που λείπει εδώ είναι κάποιος να σε ακούσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου